(سومین بخش از فصل2)
باید از همه تشکر کنم.. خیلی ها هستند.. دارم سریع مینویسم اسم ها را. اسامی قدردانی ها را؛ یکی دوتا نیست آخر!
باید از همه بخاطر لطف هایشان تشکر کنم!
از همه دوستان. از همه همکاران. از همه آنانی که حتی به سرم داد زدند!! از همه آنانی که تلنگر های بدی به روحم وارد کردند!
(دومین بخش از فصل2)
نمیدانست چه کند. باید همانجایی که ایستاده بود باز هم می ایستاد. باید همانجایی که ساکت بود، ساکت می ماند! باید همانجاهایی که نتوانسته بود گریه کند باز هم ادای آدم های شاد را در می آورد! باید تمام جاهایی که از درون خرد شده بود اما ظاهرا محکم ایستاده بود را تکرار می کرد! تمام طوفان های قبلی، همه آدم های دنیایش می دانستند که چه تلاطمی در زندگی اش دارد و از این همه قدرت فکر و ذهن و رفتارش تحسینش می کردند با وجود اینکه منتظر شکستنش بودند؛ اما این بار! . .
گاهی اوضاع آدم مثل نماز آخر وقتی میشود که دعا ندارد فقط توبه دارد..
