شرح شیدایی.. بخش دوی منهای یک! بخش آرزو!
دوشنبه, ۳ اسفند ۱۳۹۴، ۱۲:۱۹ ق.ظ
اینکه هر روز می آیی و می روی با آدم هایی که فکر میکنی شبیه خودت هستند اما زمین تا آسمان با تو فرق دارند، باعث میشود بفهمی که خیلی متوهمی..
توهم خوب بودن. توهم بزرگ بودن. توهم دنیا دیده بودن..
توهم سختی کشیدن.
از این همه توهم خسته که می شوی یک لحظه به خودت پناه میبری..
تا از تنهایی خود ساخته ات دق نکنی..
این لحظه هاست که میفهمی چقدر خدا داشتن خوب بود..
کاش برگردد..
این یک بخش نبود. صرفا یک آرزو بود.
آرزوی خدا داشتن!
همین
ف.ی.شیدا- اسفند ماه 1394
