طوفان حسینی
هواشناسی با دستگاه طلایاب!
بررسی دامنه بروز "سبک زندگی حقیقی
حسینی" در جامعه انسانی، با نگاهی متفاوت
سری به هواشناسی که بزنیم آسمان آفتابی و نیمه ابری با
بارش پراکنده توصیف می شود اما.. حال و هوای شهر دارد اخبار دیگری به گوش میرساند.
آشوب عجیبی در شهر دیده می شود. گویا طوفانی عظیم در راه است. این روزها باید با
دستگاه طلا یاب در کوچه پس کوچه های شهر گشت و دید که در خیابان های پر رفت و آمد
شهر و حتی در کنج حجره های خاک خورده بازارهای قدیمی، دائما صدای آلارم اش را می
توان شنید! این صدای اعلام وجود هزاران هزار طلای ناب در دل های مردم شهر است.
مردمی که با استشمام بوی محرم آن چنان دل هایشان آشوب و در تپش است که طوفان
عاشورا را می توان در پیش بینی های "هوای شهر شناسی" ثبت کرد!
این چه شورشیست که هرسال می آید و طوفانی عظیم به پا می کند و سیاهی های شهر را به رخ می کشد و مسیری سفید پیش روی هر انسان مسلمان یا غیر مسلمانی که فقط لحظه ای بوی حسین(ع) به مشامش خورده باشد، می گشاید؟! مسیر روشنی که آن چنان جامع و کامل است که ذره ای شک برای رهروانش باقی نمیگذارد. دعوتی به سوی حرکتی عظیم برای قیام علیه کفر و ظلم و برپایی تمدن نوین اسلامی در پهنای جهان کوچکمان که عده ای سودای دهکده جهانی تحت امر خود کردن اش را دارند و در حرکت های متمرکز برای غافل کردن انسان ها از فطرت طاغوت ستیزشان لحظه ای غفلت نمی کنند!
وقتی حسین(ع)، آزاده بودن را حتی به کسانی که اهل دین نیستند، توصیه می کند فرهنگ ظلم ستیزی و اصلاح گری عظیمی از قلب جهان می جوشد که خون خدا را به رگ های تفکر بشری پمپاژ می کند. و مگر ممکن است بافت های جهان از خونی به کیفیت "ثارالله" تغذیه کند و غرق شدن در دریای کفر و بی عدالتی را انتخاب کند؟!
وقتی بافت جهان حسینی شد، کل یوم عاشورا می شود و کل ارض کربلا و انسان های جهان با پرچم آزادی خواهی و عدالت طلبی در سفینه نجاة، سکنی می گیرند تا با روشنگری مصباح هدایت، راه را بیایند. این گونه می شود که جامعه انسانی، "زندگی به سبک حسینی" را برای خود انتخاب می کند!
اما آیا تنها "انتخاب تئوریک" این مسیر، برای آماده سازی جهان برای ستیز با ظلم و کفر و بستر سازی برای ظهور کافیست؟! آیا فقط عشق به حسین(ع) برای حسینی زندگی کردن و حسینی مردن کافیست؟! آیا هر سال محرم، هیئت های عزا، روضه های خانگی، سیاه پوشیدن، دسته روی خیابانی، غذای نذری، تعزیه و برپا شدن تمام شورهای زیبای حسینی در شهر، برای حسنی زیستن کفایت می کند؟!
اگر شهادت خورشید کربلا و ماه بنی هاشمی اش و 72 تن از یاران شیدایش برای ما سوزناک است، باید همچون علی پایمال شدن بیت المال زیر چکمه های هوس آلود شکم های جلو آمده ی مصلح نمایان هم برایمان درد باشد! اگر به اسارت رفتن اهل حرم و ناموس اهل بیت، سینه هامان را به درد می آورد و بر سر و روی غیرتمان می کوبیم از مصیبت چادرهایی که در آتش سوخت و گوشواره ها و خلخال هایی که به غنیمت برده شد، چطور ممکن است که بتوانیم به نفس کشیدن در جامعه ای رضایت دهیم که زنان و دخترانش در "الگوی ظالمانه ی غیردینی و حتی غیرانسانی شکست خورده ی غربی" اسیر شده و جوانانش در "منجلاب فساد صادراتی سرمایه داران جهانی" در حال غرق شدن هستند؟!
سینه زدن برای حسین هزینه دارد! اشک ریختن برای مظلومیت و غربت شیعه، تمرین ایمان است برای نماز خواندنی همچون حسین با قیامی در همه عرصه ها نه فقط بر سر سجاده! برای ظلم ستیزی و عدالت خواهی همچون علی(ع) و ولایت مداری همچون زهرا(سلام اله)! باید تمام تلاش هایمان راستای حسینی داشته باشد. هنر و سینمایمان باید راستا داشته باشد. شادی، ازدواج، فعالیت اقصادی علمی سیاسی مان هم باید راستای توحیدی-الهی و در یک کلام راستای حسینی داشته باشد.
اگر چنین کرده بودیم پس چرا هنوز صدای سوزناک "هل من ناصر" مولایمان دارد به گوش می رسد؟! چرا این صدا هر روز در گوشمان فریاد می شود و ما بیدار نمی شویم؟! چرا گذاشتیم از یک طرف با تمرکز افراطی بر اشک و عزای بدون فکر و از طرف دیگر با تمرکز زدایی از عاشورا و محرم و ایام حساس و سرنوشت ساز دین، اهداف اصلی این فرهنگ نامه جامع و بی بدیل را به فراموشی بفرستند؟! چرا اجازه دادیم با بازی دادن جهان به دنبال عروسک های خیمه شب بازی سیاسی آن چنان افسار سرمایه مردم را در دست بگیرند که هر فرهنگ فکری که به نفع منافع خودشان است به اذهان مردم جهان تزریق کنند؟!
اگر شکم ها پر از حرام شد دیگر چشم ها ظلم ها را نمی بیند و گوش ها صدای هل من معین را نمی شنود و مشام ها بوی کربلا را استشمام نمی کند! اگر فقر گریبان مردم را گرفت و فحشا را شکلات پیچ کردند و به مردم هدیه کردند؛ دیگر شهادت طلبی و آرمان خواهی به سر مردمی که دارند سینه خیز برای زنده ماندن تلاش می کنند، نمیزند! اگر هدف از زندگی، خوش بودن دو روز دنیا شد مردم به راحتی، بازار مستقیم طرح مصرف گرایی و تجمل گرایی "تاجران انسانیت" می شوند و هر روز در گاوصندوق آن ها پول روی پول می رود و در گور دسته جمعی از پیش تعیین شده شان، جنازه انسانیت روی جنازه قبلی انسانیت می افتد.
این ها را من و شمایی هم که ادعایی نداریم می دانیم؛ مگر می شود خواصیکه پشتشان گرم است به شعارهای زیبایشان، این ها را ندانند؟! پس سکوتشان و بعضا مقابله شان با قیام های بیداری جوانان، نه از روی غفلت که بوی غرض و سودجویی می دهد! ان شاالله که سمع و بصر و فواد ها، صمّ بکمّ عمیّ نشده باشد.
به امید بیداری
یاحسین
ف.ی.شیدا -مهر ماه 1394
